●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

ناله (رودکی)

به حق نالم ز هجر دوست زارا
سحر گاهان چو بر گلبن هزارا


قضا، گر داد من نستاند از تو
ز سوز دل بسوزانم قضا را


چو عارض برفروزی می‌بسوزد
چو من پروانه بر گردت هزارا


نگنجم در لحد، گر زان که لختی
نشینی بر مزارم سوکوارا


جهان اینست وچون اینست تا بود
و همچونین بود اینند، یارا


به یک گردش به شاهنشاهی آرد
دهد دیهیم و تاج و گوشوارا


توشان زیر زمین فرسوده کردی
زمین داده بریشان بر ز غارا


از آن جان تو لختی خون فسرده
سپرده زیر پای اندر سپارا

شش‌ماهه (سیدحسن حسینی)

آن‌دم که به سوی رزمگه باره کشید

آن نعره‌ی عاشقی، دگرباره کشید

لبیک گلوی کودک شش‌ماهه

خون بود که تا ستاره فواره کشید

شمس و قمر (خلیل جوادی)

در  ره  عشق  مـــرام  دگـــــری  می بـــــــاید

سر  پــر شـــور  و  دل  شعله وری  می بـــاید

عیب  پروانـــه  نگـــــویید  کـــه  در  آتش  رفت

شرط عشق است که بر جـان شرری می باید

عافیت  آفت  جـــان  است ، جنونـــــــا  مددی

رهـــــرو  دشت  بلارا  خطـــری  می بـــــــــاید

خانه ی دوست به قاف است، بلند است، بلند

بهر  پرواز  چــو عنقـای  پری  می بـــــــــــــاید

عـــاشقان هستی خـــود پیشکش او کـــردند

دست خـــــالی نتـــوان رفت سری می بـــاید

وهم خـــامیست امـــــان نـــــامه بگیرد سقا

شمس را در همه دوران قمـــــری می بـــاید

آسمان ، از چـه نشستی به تمـاشا  آن روز

تــــا ابـد  چشم  تــورا  پلک تری می بـــــاید


قسم به رود (انسیه موسویان)

من آفتاب تو بودم، مرا به سایه چه‌کار؟
شکست پشت غرورم، شکسته‌ام ناچار


مرور می‌کنم آوازهای سبزم را
هنوز روشنم آری، هنوز مثل بهار


بیا دوباره، وسیعِ همیشه نورانی!
و حجم خالی قلب مرا ستاره بکار


برایم از تپش واژه‌های زنده بگو
برای حنجره‌ام، شعرهای تازه بیار


اگرچه ابر شدم تار و تیره و سنگین
اگرچه سنگ شدم، سرد و بی‌بَر و بی‌بار


اگرچه با غزلی چند، مثلِ برکه خوشم
قسم به رود که دیگر نمی‌شوم تکرار

درد تنهایی(بهائی)

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید

دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!

نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی

که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را

نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

اهریمن (نصرت رحمانی)

ای آمده از راه در این ظلمت جاوید
 فانوس رهایی به ره باد نشانده


 ای آمده از چشمه ی خورشید تمنا
 دامن لب مرداب پر از ننگ کشانده


ای برکه گم گشته به صحرای محبت
مگذار که تن بر تو کشد شاعر بد نام


 مگذار زبان در تو زند این سگ ولگرد
مگذار که این هرزه برویت به نهد گام


تب دار، لب تشنه به هم دوز و میالای
 با بوسه ی مردی که گنه سوخته جانش


 آغوش تهی دار از این کالبد پست
بر سینه ی پر مهر خود او را مکشانش


گم کن نگه سوخته را در ته چشمت
 از دیدن اهریمن ناپاک به پرهیز


 باخشم بهم ساقه بازوی گره زن
بر شانه این شاعر خودخواه میاویز

چه شد؟ (فریدون توللی)

عاشق دلفسرده ام آتش ِ جان ِ من چه شد؟
سوز ِ درون ِ من چه شد شور ِ نهان ِ من چه شد؟


برده مرا کشان کشان این دل ِ زار ِ خونفشان
تا دل ِ شهر ِ خامشان نام و نشان ِ من چه شد؟


جنگی ِ در شکسته ام زار و نزار و خسته ام
با دل و دست ِ بسته ام تیغ ِ زبان ِ من چه شد؟


خانه به کام ِ دزد و من بسته لبی، ز بیم ِ تن
بر سر ِ خلق انجمن شور و فغان ِ من چه شد؟


بینم و های و هو کنم، خیزم و جستجو کنم
تا به ستیزه رو کنم تیر و کمان ِ من چه شد؟


رانده ی بی پناهیم، رنجه ی بی گناهیم
در تب ِ این تباهیم شادی ِ جان ِ من چه شد؟


دل همه ساله زار ِ غم، جان همه روزه در ستم
با همه تاج و تخت ِ جم، فر ِ کیان ِ من چه شد؟


میر ِ قبیله جان ستان، شیخ ِ عشیره نان ستان
شحنه ز ما زبان ستان، گفت و بیان ِ من چه شد؟


دوش و بر ِ کبود ِ من، قصه کند ز بود ِ من
ای دل پر ز دود ِ من، تاب و توان ِ من چه شد؟


تا گلی از کنار ِ جو خنده زند، به رنگ و بو
از دل ِ ابر ِ آرزو برق ِ دمان ِ من چه شد؟


ما، رمه ای به صد شعف، پوزه نهاده بر علف
گرگ ِ درنده بر هدف، بانگ شبان ِ من چه شد؟


سوخت ز غصه کشت ِ من ریخت، ز خانه، خشت ِ من
در دل ِ چون بهشت ِ من، کاخ ِ گمان ِ من چه شد؟


شعله به خشک و تر زدم، وز دل ِ دخمه پر زدم
جستم و نعره بر زدم، بند ِ دهان من چه شد؟

زیارت (جواد محدثی)

شکر خدا زیارت پیغمبر آمدیم
توفیق یار شد که سوى این در آمدیم

ما لایق حضور تو هرگز نبوده ایم
لطف تو بود اینکه به این محضر آمدیم

آلوده ایم و از گنه خویش شرمسار
با دستهاى خالى و چشمِ تر آمدیم

اى مهربانِ بنده نواز و بزرگوار
ما خائف از محاسبه محشر آمدیم

ما دلشکسته ایم، و لیکن امیدوار
ما را ز خود مران که بر این باور آمدیم

با آرزوى دیدن مهدى ـ عج ـ در این دیار
از مروه تا صفاى تو چون هاجر آمدیم

بوى گلى است در عرفات از حضور تو
سوى گل وجود تو ما با سر آمدیم

ما داغدار کوچِ هزاران ستاره ایم
گریان ولى ز داغِ گل دیگر آمدیم

داغ بزرگ، مدفن پنهان فاطمه است
ما در پى زیارتِ این مادر آمدیم