●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

نقطه...سر خط

سـر ارادت مـا و آستان حضـرت دوست

که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

●  

از شهریور 1386تا امروز با 384 شعر زیبا از ادبیات فاخر فارسی پذیرای خوانندگان عزیز بودم ولی یک مدته که دیگه دل و دماغم به وبلاگ "آستان حضرت دوست" نمی ره...یکی از علت هاش مشغله و کار و خیالاتشه و از طرف دیگه اونکه "مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد"... بگذریم؛  

در مورد ادامه مسیر این وبلاگ پیشنهاداتی دارم و می خوام  نظرتون در موردش بدونم که آیا با تبدیلش به یه وبلاگ گروهی موافق هستید یا نه یا از نظرتون بی اهمیته و اینکه موارد منفی و مثبتش بنظرتون چی هست و البته هر چیز دیگه در موردش به نظرتون می رسه (از گرافیک تا محتوا)  

برای اینکه به نتیجه کاربردی و قابل استفاده ای برسیم نظرخواهی در قالب چند سوال مطرح کردم که اگه زحمتی نیست به ترتیب بهشون جواب بدید تا ادامه مسیر با چشمانی باز امکان داشته باشد.  

دوستان و خوانندگان خاموش این وبلاگ و اونهایی که از طریق فید و گودر این وبلاگ رو دنبال می کنن خواهش می کنم حتما نظرشون رو بفرماین:  

1.       با گروهی اداره کردن "آستان حضرت دوست" موافقید یا نه؟چرا؟  

2.       با بردن وبلاگ مذکور به وردپرس یا تبدیلش به سایت موافق هستید یا نه؟  

3.       نظرتون در مورد عوض شدن طراحی ظاهریش چیه؟  

4.       ایراد و اشکال اساسیش رو در چی می دونید؟   

5.       آیا فکر می کنید که درج زندگی شعرا، قرار دادن عکسشون و... در لینکی متصل به شعر می تونه مفید باشه یا نه و اصلا چقدر ضرورت داره؟  

6.       نظرتون در مورد راه اندازه پادکست (ورژن صوتی شده اشعار مکتوب) چیه؟  

7.      اگه قرار باشه وبلاگ گروهی اداره بشه چه کسانی علاقه دارن همکاری مستمر داشته باشند؟  

8.       هر مطلب و انتقاد و پیشنهادی که ذکرش رو لازم می دونید.   

 

با تشکر و احترام فراوان

آستان حضرت دوست

چون عود (باباطاهر)

دلا در عشق تو صد دفترستم

که صد دفتر ز کونین از برستم

منم آن بلبل گل ناشکفته

که آذر در ته خاکسترستم

دلم سوجه ز غصه ور بریجه

جفای دوست را خواهان ترستم

مو آن عودم میان آتشستان

که این نه آسمانها مجمرستم

شد از نیل غم و ماتم دلم خون

بچهره خوشتر از نیلوفرستم

درین آلاله در کویش چو گلخن

بداغ دل چو سوزان اخگرستم

نه زورستم که با دشمن ستیزم

نه بهر دوستان سیم و زرستم

ز دوران گرچه پر بی جام عیشم

ولی بی دوست خونین ساغرستم

چرم دایم درین مرز و درین کشت

که مرغ خوگر باغ و برستم

منم طاهر که از عشق نکویان

دلی لبریز خون اندر برستم