عید آمد و ما خانه ی خود را نتکاندیم
گردی نستردیم و غباری نستاندیم
●
هر جا گذری غلغله ی شادی و شور است
ما آتش اندوه به آبی ننشاندیم
●
آفاق پر از پیک و پیام است، ولی ما
پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم
●
احباب کهن را نه یکی نامه بدادیم
و اصحاب جوان را نه یکی بوسه ستاندیم
●
من دانم و غمگین دلت، ای خسته کبوتر
سالی سپری گشت و ترا ما نپراندیم
●
صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
ما این خرک لنگ زجویی نجهاندیم
ماننده افسونزدگان، ره به حقیقت
بستیم و جز افسانه ی بیهوده نخواندیم
●
از نه خم گردون بگذشتند حریفان
مسکین من و دل در خم یک زاویه ماندیم
●
طوفان بتکاند مگر "امید" که صد بار
عید آمد و ما خانه خود را نتکاندیم
دل داده ام بر باد، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی، شیرین تر از فرهاد
●
ای عشق از آتش، اصل و نسب داری
از تیره دودی، از دودمـان بـاد
●
از آب طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جـان بـاد افتاد
●
هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد، کاهی به دست باد
●
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پـدر ما را، انـدوه مـادرزاد
●
از خاک ما در بـاد، بوی تو می آید
تنها تو می مانی، ما می رویم از یاد
گفتمش:
" شیرین ترین آواز چیست؟ "
چشم غمگینش به رویم خیره ماند
قطره قطره اشکش از مژگان چکید
لرزه افتادش به گیسوی بلند
زیر لب غمناک خواند:
" ناله زنجیرها بر دست من! "
گفتمش:
" آنگه که از هم بگسلند... "
خنده تلخی به لب آورد و گفت:
" آرزوئی دلکش است اما دریغ!
بخت شورم ره بر این امید بست.
و آن طلائی زورق خورشید را
صخره های ساحل مغرب شکست!... "
من به خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می گریست.
گفتمش:
" بنگر در این دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی است! "
سر به سوی آسمان برداشت گفت:
" چشم هر اختر چراغ زورقی است
لیکن این شب نیز دریایی ست ژرف.
ای دریغا شبروان کز نیمه راه
می کشد افسون شب در خوابشان... "
گفتمش:
" فانوس ماه
می دهد از چشم بیداری نشان... "
گفت:
" اما در شبی این گونه گنگ
هیچ آوایی نمی آید به گوش.. "
گفتمش:
" اما دل من می تپد
گوش کن اینک صدای پای دوست! "
گفت:
" ای افسوس در این دام مرگ
باز صید تازه ای را می برند
این صدای پای اوست!... "
گریه ای افتاد در من بی امان
در میان اشک ها پرسیدمش:
" خوش ترین لبخند چیست؟ "
شعله ای در چشم تاریکش شکفت
جوش خون در گو نه اش آتش فشاند
گفت:
" لبخندی که عشق سربلند
وقت مردن بر لب مردان نشاند. "
من ز جا برخواستم بوسیدمش.
سرآن ندارد امشب که برآید آفتابی
چه خیالها گذر کرد و گذر نکرد خوابی
●
به چه دیر ماندی ای صبح که جان من بر آمد
بزه کردی و نکردند موذنان صوابی
●
نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند
همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی
●
نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم
که به روی دوست ماند که برافکند نقابی
●
سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد
که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی
●
دل من نه مرد آنست که با غمش بر آید
مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی
●
نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری
تو به دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی
●
دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی
عجبست اگر نگردد که بگردد آسیابی
●
برو ای گدای مسکین و دری دگر طلب کن
که هزار بار گفتی و نیامدت جوابی