ناله زنجیر (ه.ا.سایه)

گفتمش:

              " شیرین ترین آواز چیست؟ "

چشم غمگینش به رویم خیره ماند

قطره قطره اشکش از مژگان چکید

لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند:

              " ناله زنجیرها بر دست من! "

گفتمش:

               " آنگه که از هم بگسلند... "

خنده تلخی به لب آورد و گفت:

              " آرزوئی دلکش است اما دریغ!

                بخت شورم ره بر این امید بست.

                و آن طلائی زورق خورشید را

                صخره های ساحل مغرب شکست!... "

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ

در دل من با دل او می گریست.

گفتمش:

              " بنگر در این دریای کور

              چشم هر اختر چراغ زورقی است! "

سر به سوی آسمان برداشت گفت:

              " چشم هر اختر چراغ زورقی است

              لیکن این شب نیز دریایی ست ژرف.

              ای دریغا شبروان کز نیمه راه

              می کشد افسون شب در خوابشان... "

گفتمش:

              " فانوس ماه

              می دهد از چشم بیداری نشان... "

گفت:

              " اما در شبی این گونه گنگ

              هیچ آوایی نمی آید به گوش.. "

گفتمش:

               " اما دل من می تپد

              گوش کن اینک صدای پای دوست! "

گفت:

               " ای افسوس در این دام مرگ

              باز صید تازه ای را می برند

              این صدای پای اوست!... "

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشک ها پرسیدمش:

              " خوش ترین لبخند چیست؟ "

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

جوش خون در گو نه اش آتش فشاند

گفت:

               " لبخندی که عشق سربلند

               وقت مردن بر لب مردان نشاند. "

من ز جا برخواستم بوسیدمش.