حسرت(صائب تبریزی)

آنچنان کز رفتن گل خار می ماند به جا
 از جوانی حسرت بسیار می ماند به جا

●
آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است
 آنچه از عمر سبکرفتار می ماند به جا

●
کامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی
 در کف گلچین ز گلشن، خار می ماند به جا

●
جسم خاکی مانع عمر سبکرفتار نیست
 پیش این سیلاب، کی دیوار می ماند به جا؟

●
هیچ کار از سعی ما چون کوهکن صورت نبست
 وقت آن کس خوش کزو آثار می ماند به جا

●
زنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل
 از شمار درهم و دینار می ماند به جا

●
نیست از کردار ما بی حاصلان را بهره ای
 چون قلم از ما همین گفتار می ماند به جا

●
عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
 برگ، صائب! بیشتر از بار می ماند به جا