کنج قفس (شهریار)

همای طایر جان بسته در طناب تنم

امید کاین گره از کار بسته باز کنم

●

فلک چو تار تنم نغمه ها طنین انگاشت

که دور طایر جانم تنید تار تنم

●

به کنج این قفسم قرنها گذشت و هنوز

به یاد چشمۀ خلد و صفای آن چمنم

●

اگر چه زان و طنم یاد هم نمانده ولی

مُدام سر خوش خواب و خیال آن وطنم

●

دلم به حسرت گم کرده ای است چون یعقوب

گر آن عزیز نوازد به بوی پیرهنم

●

صلای مژدۀ وصلم دهد مگر قُمری

که بانگ مس زند از شاخ سرو و یاسمنم

●

به خیره عهد نبستم که بشکنم با دوست

به عهد او که همه شاخ دشمنان شکنم

●

به رهنمائی پیک و پیام وحی سروش

چه وهم و واهمه از رهزنان اهرمنم

●

گداخت جانم و چون انجمم ز دیده چکید

دلم خوش است که خوانند شمع انجمنم

●

سیاه ، کی بودم نامۀ عمل در گور

که کارنامۀ هجران نوشته بر کفنم

●

غبار تن نه منم شهریار زان بگذر

صفای چشمۀ جان را نظاره کُن که منم