جانپاره (محمد علی بهمنی)

پیش از آنی که به یک شعله بسوزانمشان
 باز هم گوش سپردم به صدای غمشان

●
 هر غزل گر چه خود از دردی و داغی می سوخت
 دیدنی داشت ولی سوختم با همشان

●
گفتی از خسته ترین حنجره ها می آمد
 بغضشان شیونشان ضجه ی زیر و بمشان

●
نه شنیدی و مباد آنکه ببینی روزی
ماتمی را که به جان داشتم از ماتمشان

●
 زخم ها خیره تر از چشم تو را می جستند
تو نبودی که به حرفی بزنی مرهمشان

●
 این غزلها همه جانپاره های دنیای منند
لیک با این همه از بهر تو می خواهمشان

●
 گر ندارد زبانی که تو را شاد کنند
 بی صدا با دگر زمزمه ی مبهمشان

●
شکر نفرین به تو در ذهن غزل هایم بود
که دگر تاب نیاوردم و سوزاندمشان