شهرواره (حسین منزوی)

یک شعر تازه دارم ، شعری برای دیوار
 شعری برای بختک ، شعری برای آوار

●
 تا این غبار می مرد ، یک بار تا همیشه
 باید که می نوشتم ، شعری برای رگبار

 ●
این شهر واره زنده است ،‌اما بر آن مسلط
 روحی شبیه چیزی ،‌ چیزی شبیه مردار

●
 چیزی شبیه لعنت ،‌ چیزی شبیه نفرین
چیزی شبیه نکبت ،‌ چیزی شبیه ادبار

●
 در بین خواب و مرداب ، چشم و دهان گشوده است
 گمراهه های باطل ،‌بن بست های انکار

●
 تا مرز بی نهایت ، تصویر خستگی را
 تکرار می کنند این ،‌ ایینه های بیمار

●
 عشقت هوای تازه است ، در این قفس که دارد
 هر دفعه بوی تعلیق ، هر لحظه رنگ تکرار

●
 از عشق اگر نگیرم ،‌ جان دوباره ،‌من نیز
 حل می شوم در اینان این جرم های بیزار

●
 بوی تو دارد این باد ،‌وز هفت برج و بارو
 خواهد گذشت تا من ، همچون نسیم عیار