می منصور (وحشی بافقی)

ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست

بر سینه چنان خورد که از جوشن جان جست

●

این چشم چه بود آه که ناگاه گشودی

این فتنه دگر چیست که از خواب گران جست

●

من بودم و دل بود و کناری و فراغی

این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

●

در جرگۀ او گردن جان بست به فتراک

هر صید که از قید کمند دگران جست

●

گردن بنه ای بستۀ زنجیر محبت

کز زحمت این بند به کوشش نتوان جست

●

گفتم که مگر پاس تف سینه توان داشت

حرفی به زبان آمد و آتش ز دهان جست

●

وحشی می منصور به جام است مخور هان

ناگاه شدی بی خود و حرفی  به زبان جست