من (محمد علی بهمنی)

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی حرف دلش را نگفت من بودم

●
دلم برای خودم تنگ می شود آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

●
نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم

●
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را
اشاره ای کنم ، انگار کوه کن بودم

●
من آن زلال پرستم در آب گند زمان
که فکر صافی آبی چنین لجن بودم

●
غریب بودم ، گشتم غریب تر اما

دلم خوش است که در غربتِ وطن بودم