●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

●آستان حضرت دوست●

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست ● که هرچه بر سر ما میرود ارادت اوست

مجنون (حزین لاهیجی)

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد، صیّاد رفته باشد

آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یارب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را
روزی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

پر شور از حزین است امروز کوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

ناله نی (مرحوم محمود فغفوری)

بر خیز حدیث عشق آغاز کنیم

در صحن چمن ناله نی ساز کنیم

زآلودگی دهر سبکبار شویم

در میکده با دُرد کشان راز کنیم

تمنا (مرحوم محمود فغفوری)

تمنا دارد از تو این دل من

که باشی در جهان تو حاصل من

نمی دانم کجا باشد مکانت

که می باشی همیشه در دل من

ز اول عشق تو با دل عجین شد

تو و مهر تو بُد آب و گل من

به من او عاشقی تعلیم فرمود

چو درسی داد یار کامل من

به سیل اشک افتادم ز هجرت

مگر وصلت رساند ساحل من

به محمود آمد و ایراد بگرفت

چرا او نیست دیگر مایل من

گنج سخن (جملات قصار ۱)

  • هنگامی که خدا انسان را اندازه می گیرد متر را دور "قلبش" می گذارد نه دور سرش .

 

  • تولد و مرگ اجتناب ناپذیرند ، فاصله این دو را زندگی کنیم.

 

  • زندگی آنچه که زیسته ایم نیست بلکه خاطراتی است که از گذشته داریم . گارسیا مارکز

 

  • عظمت مردان بزرگ از طرز رفتارشان با مردمان کوچک آشکار می شود .دیل کارنگی

 

  • هر چه موانع جدی تر و سخت تر باشد , لذت تلاش و پیروزی بیشتر است .اریک باتروورت

 

  • نقیض یک قضیه صادق یک قضیه کاذب است، اما نقیض یک حقیقت ژرف گاهی حقیقت ژرف دیگری است. «نیلس بور»

 

  • سخن مثل زنبور عسل است؛ هم عسل دارد هم نیش. «ضرب‌المثل سوئیسی»

 

  • کسی‌که به هر چیزی چنگ می‌اندازد، هیچ چیز را نمی‌تواند محکم بگیرد. «اسلواکیایی»

 

  • وظیفه باعث می‌شود تا کارها را به‌خوبی انجام دهی، اما عشق کمک می‌کند تا آن‌ها را زیبا انجام دهی. «کوبایی»

 

  • انسان مانند رود خانه است هرچه عمیق تر باشد آرامتر است

 

  • دوستانت باید مثل کتابهایی که می خوانی باشند کم و برگزیده .    مثل انگلیسی

 

  • وقتی دهکده ای می سوزد همه دودش را می بینند ولی وقتی قلبی می سوزد کسی شعله اش  را نمی بیند ـ    مثل افریقای

 

  • برگ در انتهای زوال می افتد و میوه در ابتدای کمال . بنگر چگونه می افتی؟

 

  • انسان نقطه ای است بین دو بی نهایت  . بی نهایت لجن و بی نهایت فرشته .   دکتر شریعتی

 

  • سخاوت در زیاد دادن نیست بموقع دادن است

 

  • حوادث انسانهای بزرگ را متعالی  و آدمهای کوچک را متلاشی می کند

 

  • خوب گوش کردن را یاد بگیریم. گاه فرصتها بسیار آهسته در می زنند

 

  • برای دشمنانت، کوره را آنقدر داغ مکن که حرارتش خودت را هم بسوزاند!

 

  • دوست داشتن بهترین شکل مالکیت است و مالکیت بدترین شکل دوست داشتن.

 

  • شنا کردن در جهت جریان آب، از عهده ماهی مرده هم بر می آید.

 

 

  • راز شاد زیستن انجام دادن آنچه دوست داریم نیست، دوست داشتن آنچه انجام می دهیم است .

 

  • دروغ شکوفه می آورد اما میوه ندارد.

 

  • آفتاب به گیاهی حرارت می دهد که سر از خاک بیرون آورده باشد.«تولستوی»

 

  • انسان هر چه بالاتر رود احتمال دیده شدن وصله شلوارش بیشتر می شود

 

  • دروغ مثل برف است، هر چه آنرا بغلتانید بزرگتر می شود.

 

  • عصبانیت انتقام اشتباهات دیگران را از خود گرفتن است

 

  • فرقی نمی کند گودال آب کوچکی باشی یا دریای بیکران... زلال که باشی، آسمان در توست....!!!

 

  • فاصله ی تو تا خوشبختی، به اندازه ی فاصله ی تو با خودت است .

 

  • دوست داشتن کسانی که دوستمان می‌دارند کار بزرگی نیست، مهم آن است آنهایی را که ما را دوست ندارند، دوست بداریم. حضرت عیسی مسیح

 

  • تجربه همیشه به نفع انسان نیست چون هیچ حادثه ای دو بار به یک شکل رخ نمی دهد. «چرچیل»

 

  • هیچ وقت خود را به آب و آتش نزنید،بهترین چیزها زمانی اتفاق می افتد که انتظار آن را نداری

 

  • دنیا پر از آدم‌های مصمم است؛ عده‌ای تصمیم می‌گیرند کار کنند و عده‌ای هم تصمیم می‌گیرند بگذارند آنها کار کنند. « رابرت فراست »

 

  • زندگی هنر یافتن روزنه در تاریکی است

 

  • هرگز نا امید مباش زیرا ممکن است آخرین کلید همه در ها را بگشاید . آنگاه که دست از تلاش برداری دل از زیستن برداشته ای

 

  • آنان که گذشته را به خاطر نمی آورند مجبور به تکرار آن هستند. «جرج سانتایانا»

 

  • تو ثروتمند نیستی مگر آنکه چیزی داشته باشی که با پول نتوان خرید. «کارت بروکس»

 

  • همه می‌خواهند بشریت را عوض کنند، دریغا که هیچ کس در این اندیشه نیست که خود را عوض کند. «لئو تولستوی»

 

  • ما از جنس رویاهایمان هستیم.  «ویلیام شکسپیر»

 

  • قله‌های مرتفع دره‌های عمیق دارند و انسانهای بزرگ اشتباهات بزرگی مرتکب می‌شوند.

 

  • در بین تمامی مردم تنها عقل است که به عدالت تقسیم شده زیرا همه فکر می‌کنند به اندازه کافی عاقلند. «رنه دکارت»

 

  • پیروزی آن نیست که هرگز زمین نخوری، آنست که بعد از هر زمین خوردنی برخیزی.«مهاتما گاندی»

 

  • همیشه عاشق کسی باش که لایق عشق باشد نه تشنه ی عشق . زیرا تشنه ی عشق روزی سیراب می شود. 

 

  • بر روی دروازه های قلبم نوشتم ورود ممنوع عشق امد گفت بی سوادم!

 

  • درد را از هر سو که نوشتیم درد بود

 

  • لحظه ها خاطره اند ، زندگی شوق تمنای همین خاطره هاست

 

  • وقتی خدا بخواهد برای شما هدیه ای بفرستد آن را در مشکلی می پیچد هرچه مشکل بزرگتر باشد ، هدیه هم بزرگتر است.

 

  • انسان های موفق کارهای متفاوت انجام نمی دهند بلکه کارها را به گونه ای متفاوت انجام میدهند.

 

  • اگر ما اصلا عیب نداشته باشیم از مشاهده اش در دیگران اینقدر خوشحال نمی شدیم

 

  • از زندگی هر آنچه لیاقتش را داریم به ما می رسد نه آنچه آرزویش را داریم.

 

  • می گوید: هنگامی که دری از خوشبختی به روی ما بسته میشود ، دری دیگر باز می شود ولی ما اغلب چنان به دربسته چشم می دوزیم که درهای باز را نمی بینیم  . هلن کلر

 

  • بازنده ها در هرجوابی مشکلی را می بینند ولی برنده ها در هر مشکلی جوابی را می بینند . سعی کنید مثل برنده ها فکر کنید.

 

  • بخشش آن نیست که چیزی به من بدهی که من از تو بیشتر به آن نیاز دارم، بلکه آن است که چیزی را به من ببخشی که خودت بیشتر از من به آن احتیاج داری.  جبران خلیل جبران

 

  • شاید کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی , اما هرگز کسی را که با او گریسته ای از یاد نخواهی برد. جبران خلیل جبران

 

  • اگر کسی تو را آنطور که می خواهی دوست ندارد ، به این معنی نیست که تو را با تمام وجودش دوست ندارد.

 

  • امین به تو خیانت نمی کند ؛تویی که به خائن امانت سپرده ای. امام رضا (ع)

 

  • از گذشتگان پند گیرید پیش از آنکه آیندگان از شما پند گیرند، و دنیای نکوهیده را رها کنید، زیرا این دنیا کسانی را رها کرده که عاشق تر از شما به آن بودند. حضرت علی(ع)

 

  • سعی کن جزء کوچکی از یک چیز بزرگ باشی تا جزء بزرگی از یک چیز کوچک.

 

  • یا چنان نما که هستی یا چنان باش که می نمایی

 

  • افسانه حیات چیزی جز این نبود :یا مرگ آرزو یا آرزوی مرگ

 

  • برای رسیدن به جایی که تا بحال نرسیده ایم باید از راهی برویم که تا بحال نرفته ایم . گاندی

 

  • کسی که خوابه ، میشه بیدارش کرد، اما کسی که خودشو زده به خواب ، دیگه بیدار بشو نیست!

 

  • بکوش تا عظمت در نگاه تو باشد نه در آنچه بدان مینگری.

 

  • مهم بودن خوب است اما خوب بودن مهمتر است.

 

 

  • انسان ، تنها آفریده ای است که نمی خواهد همان باشد که هست . کامو

 

  • هرگز عشق را گدایی نکنید . معمولا چیز با ارزشی به گدا داده نمی شود.

 

  • زمانی که گفتم تا آخر عمر مجرد می مانم نمی دانستم که آنقدر عمر می کنم که ازدواج کنم . ویلیام شکسپیر

 

  • نفرت هرگز بوسیله نفرت از بین نمیرود برای از بین بردن نفرت محبت لازم است. بودا

 

  • اگه یه روز نتونستی گناه کسی رو ببخشی از بزرگی گناه اون نیست از کوچکی قلب توست.

 

  • چشمهایت زمین سبز محبت بود و من قانون جاذبه اش را وقتی سیب سرخ دلم افتاد فهمیدم.

 

  • پول خوشبختی نمی‌آورد .... اما شکل دلپذیرتری از بدبختی را برایتان فراهم می‌سازد.اسپایک میلیگان

 

  • هیچوقت به خدا نگویید: من یک مشکل بزرگ دارم؛ به مشکلتان بگویید: من یک خدای بزرگ دارم

 

 

  • خوشبختی توپی است که وقتی می رود به دنبالش می دویم و وقتی می ایستد به آن لگد می زنیم.

 

  • در جوانی به خود میگفتم شیر شیر است  اگر چه پیر بود؛ چون به پیری رسیدم فهمیدم پیر پیر است اگر چه شیر بود

 

  • فرق ما با دیوانه ها در این است که ما در اکثریت هستیم. میشل فوکو

 

  • چنان باش که به همه بتوانی بگوئی چون من باش ! ( کانت )

 

  • اشتباه را محکوم کن نه آنکه اشتباه از او سر زده . ( شکسپیر )

 

  • خردمند به کار خویش تکیه میکند و نادان به آرزوی خویش . ( حضرت علی (ع))

 

  • اشتباهات انسانهای بزرگ قابل احترام است . زیرا ثمر بخش تر از حقایق انسانهای کوچک است.  (فردریش نیچه)

 

  • زندگی جدولی هست که جایزه ی پر کردن خانه های آن مرگ است

 

  • تجربه بی رحم ترین معلم دنیاست. چون اول امتحان میگیره ، بعد درس میده!

 

  • آنچه وحشتناک است ارتفاع نیست، افتادن از ارتفاع است.

 

  • تجربه وقتی بدست می آید که دیگر بدردت نمی خورد. (حسین اخوت)

 

  • درسته که تو برای تمام دنیا یه نفری ولی .... اینو بدون که ممکنه یه روز برای یه نفر تموم دنیا باشی

 

  • موطن آدمی را در هیچ نقشه ای نمیتوان یافت. موطن آدمی در قلب کسانی است که دوستش دارند.

 

 

 

 

به نقل از: http://parsboy.com

 

ماه (محمد صالح علا)

دوباره  شب  که  میرسد ،  پر  از  ستاره  میشوم
دوباره  واژه های خیس ،  پر از  ترانه  میشوم
دوباره  باد  میبرد ، مرا
 به  لانه ی   فرشتگان 
 میان ابرهای بی کسی و لخته لخته آسمان
دوباره ماه میشوم ، دوباره باغ میشوم
مهتاب اگر نشد، نشد!
خودم چراغ میشوم...

دل نوشته های شهید دکتر مصطفی چمران

بسم الله الرحمن الرحیم
اینها را به نیت آن ننوشته ام که کسی بخواند، و بر من رحمت آورد، بلکه نوشته ام که قلب آتشینم را تسکین دهم، و آتشفشان درونم را آرام کنم.
هنگامی که شدت درد و رنج طاقت فرسا می شد، و آتشی سوزان از درونم زبانه می کشید و دیگر نمی توانستم آتشفشان وجود را کنترل کنم، آنگاه قلم به دست می گرفتم و شراره های شکنجه و درد را، ذره ذره از وجودم می کندم و بر کاغذ سرازیر می کردم… و آرام آرام به سکون و آرامش می رسیدم.
آنچه در دل داشتم. بر روی کاغذ می نوشتم و در مقابلم می گذاشتم، و در اوج تنهایی، خود با قلب خود راز و نیاز می کردم، آنچه را داشتم به کاغذ می دادم و انعکاس وجود خود را از صفحه مقابلم دریافت می کردم، و از تنهایی به در می آمدم…
اینها را ننوشته ام که بر کسی منت بگذارم، بلکه کاغذ نوشته ها بر من منت گذاشته اند و درد و شکنجه درونم را تقبل کرده اند…
اینجا، قلب می سوزد، اشک می جوشد، وجود خاکستر می شود، و احساس سخن می گوید.
اینجا، کسی چیزی نمی خواهد، انتظاری ندارد، ادعایی نمی کند… فریاد ضجه ای است که از سینه ای پر درد به آسمان طنین انداخته و سایه ای کم رنگ از آن فریادها بر این صفحات نقش بسته است.
چه زیباست؛ راز و نیازهای درویشی دل سوخته و ناامید در نیمه شب، فریاد خورشان یک انقلابی از جان گذشته در دهان اژدهای مرگ،
اعتراض خشونت بار مظلومی، زیر شمشیر ستمگر،
اشک سرد یأس و شکست بر رخساره زرد دل شکسته ای در میان برادران به خاک و خون غلتیده،
فریاد پرشکوه حق، هز حلقوم از جان گذشته ای علیه ستم گران روزگار.
چه خوش است؛ دست از جان شستن و دنیا را سه طلاقه کردن،
از همه قید و بند اسارت حیات آزادشدن،
بدون بیم و امید علیه ستم گران جنگیدن،
پرچم حق را در صحنه خطر و مرگ برافراشتن،
به همه طاغوت ها نه گفتن،
با سرور و غرور به استقبال شهادت رفتن.
جایی که دیگر انسان مصلحتی ندارد تا حقیقت را برای آن فدا کند، دیگر از کسی واهمه نمی کند تاحق را کتمان نماید…
آنجا، حق و عدل، همچون خورشید می تابد و همه قدرت ها، و حتی قداست ها فرو می ریزند، و هیچ کس جز خدا –فقط خدا- سلطنت نخواهد داشت.
من آن آزادی را دوست دارم، و از اینکه در دوره های سخت حیات آن را تجربه کرده ام خوشحالم، و به آن اخلاص و سبکی و ایثار، و لذت روحی و معراج که در آن تجربه ها به آدمی دست می دهد حسرت می خورم.
خوش دارم که کوله بار هستی خود را که از غم و درد انباشته است بر دوش بگیرم، و عصازنان به سوی صحرای عدم رهسپار شوم.
خوش دارم از همه چیز و همه کس ببرم و جز خدا انیسی و همراهی نداشته باشم.
خوش دارم که زمین زیراندازم و آسمان بلند رواندازم باشد و از همه زندگی و تعلقات آن آزاد گردم.
خوش دارم که مجهول و گمنام، به سوی زجردیدگان دنیا بروم، در رنج و شکنجه آنها شرکت کنم، همچون سربازی خاکی در میان انقلابیون آفریقا بجنگم تابه درجه شهادت نایل آیم.
خوش دارم که مرا بسوزانند و خاکسترم را به باد بسپارند تا حتی قبری را از این زمین اشغال نکنم.
خوش دارم هیچ کس را نشناسد، هیچ کس از غم ها و دردهایم آگاهی نداشته باشد، هیچ کس از راز و نیازهای شبانه ام نفهمد، هیچ کس اشک های سوزانم را در نیمه های شب نبیند، هیچ کس به من محبت نکند، هیچ کس به من توجه نکند، جز خدا کسی را نداشته باشم، جز خدا با کسی راز و نیاز نکنم، جز خدا انیسی نداشته باشم، جز خدا به کسی پناه نبرم.
خوش دارم آزاد از قید و بندها، در غروب آفتاب، بر بلندی کوهی بنشینم و فرو رفتن خورشید را در دریای وجود مشاهده کنم، و همه حیات خود را به این زیبایی خدایی بسپارم، و این زیبایی سحرانگیز با پنجه ‎های هنرمندش، با تاروپود وجودم بازی کند، قلب سوزانم را بگشاید، آتشفشان درونم را آزاد کند، اشک را که عصاره حیات من است، آزادانه سرازیر نماید، عقده ها و فشارهایی را که بر قلبم و بر روحم سنگینی می کنند بگشاید، غم های خفه کننده را که حلقومم را می فشرند، و دردهای کشنده ای را که قلبم را سوراخ سوراخ می کنند، با قدرت معجزه آسای زیبایی تغییر شکل دهد، و غم را به عرفان و درد را، به فداکاری مبدل کند و آنگاه حیاتم را بگیرد، و من، دیوانه وار، همه وجودم را تسلیم زیبایی کنم، و روحم به سوی ابدیتی که از نورهای «زیبایی» می گذرد، پرواز کند و در عالم آرامش و طمأنینه، از کهکشان ها بگذرم و برای ابقاء پروردگار به معراج روم، و از درد هستی و غم وجود بیاسایم و ساعت ها و ساعت ها در همان حال باقی بمانم و از این سیر ملکوتی لذت ببرم.
خوش دارم که در نیمه های شب، در سکوت مرموز آسمان و زمین به مناجات برخیزم، با ستارگان نجوا کنم و قلب خود را به اسرار ناگفتنی آسمان بگشایم، آرام آرام به عمق کهکشان ها صعود نمایم، محو عالم بی نهایت شوم، از مرزهای عالم وجود درگذرم، و در وادی فنا غوطه ور شوم، و جز خدا چیزی را احساس نکنم.
خدایا! ما را ببخش، گناهانی که ما را احاطه کرده و خود از آن آگاهی نداریم، گناهانی را که می کنیم و با هزار قدرت عقل توجیه می کنیم و خود از بدی آن آگاهی نداریم.
خدایا! تو آنقدر به من رحمت کرده، و آن چنان مرا مورد عنایت خود قرار داده ای که، من از وجود خود شرم می کنم، خجالت می کشم که در مقابلت بایستم، و خود را کوچکتر از آن می دانم که در جواب این همه بزرگواری و پروردگاری، تو را تشکر می کنم و تشکر را نیز تقصیری و اهانتی به ساحت مقدست می دانم.
خدایا! مردم آنقدر به من محبت کرده اند، و آن چنان مرا از باران لطف و محبت خود سرشار کرده اند که راستی خجلم، و آنقدر خود را کوچک می بینم که نمی توانم از عهده به درآیم، خدایا! تو به من فرصت ده، توانایی ده، تا بتوانم از عهده برآیم، و شایسته این همه مهر و محبت باشم.
خدایا! سال ها دربه در بودم، به خاطر مستضعفین دنیا مبارزه می کردم، از همه چیز خود چشم پوشیده بودم، و آرزو می کردم که روزی به ایران عزیز برگردم و همه استعدادهای خود را به کار اندازم.
خدایا! به انقلابی های مصر و الجزایر و کشورهای دیگر توجه می کردم که رهبران انقلاب بعد از پیروزی به جان هم می افتند، همدیگر را می کوبند، دشمنان را خوشحال می کنند و عدم رشد انقلابی و انسانی خود را نشان می دهند، و من آرزو می کردم که در روزگاران آینده، انقلاب مقدس ایران بوجود بیاید که، رهبرانش باهم متحد باشند، خود را فراموش کنند، منیت ها را کنار بگذارند، وحدت کلمه خود را حفظ کنند و به انقلابیون دنیا نشان دهند که انقلاب اسلامی ایران، آن چنان انقلابی است که برخلاف همه انقلاب ها و همه مکتب ها و همه کشورها، خدا و مکتب و هدف، بر خودخواهی ها و غرورها غلبه دارد و نمونه ای بی نظیر در سلسله تکاملی انسان ها به شمار می آید.
خدایا! آرزو می کردم که کشورم آزاد گردد و من بتوانم بی خیال از زور و تزویر و دروغ و تهمت و دشمنی و خباثت، در فضای آن به سازندگی پردازم و هرچه بیشتر به تو تقرب بجویم.
خدایا! تو می دانی که تار و پود وجودم با مهر تو سرشته شده است. از لحظه ای که به دنیا آمده ام، نام تو را در گوشم خوانده اید، و یاد تو را بر قلبم گره زده اند.
تو می دانی که در سراسر عمرم، هیچ گاه تو را فراموش نکرده ام، در سرزمین های دوردست، فقط تو در کنارم بودی، در شب های تار، فقط تو انیس دردها و غم هایم بودی، در صحنه های خطر، فقط تو مرا محافظت می کردی، اشک های ریزانم را فقط تو مشاهده می نمودی، بر قلب مجروحم، فقط یاد تو و ذکر مرهم می گذاشت.
خدایا! تو می دانی که من در زندگی پرتلاطم خود، لحظه ای تو را فراموش نکرده ام. همه جا به طرفداری حق قیام کرده ام، حق را گفته ام، از مکتب مقدس تو از هر شرایطی دفاع کرده ام، کمال و جمال و جلال تو را بر همة مخالفان و منکران وجودت عرضه کردم، و از تهمت و بدگویی ها و ناسزاهای آنها ابا نکردم.
در آن روزگاری که طرفداری از اسلام، به ارتجاع و قهقراگری، تعبیر می شد، و کمتر کسی جرأت می کرد که از مکتب مقدس تو دفاع کند، من در همه جا، حتی در سرزمین های کفر، علم اسلام را برمی افراشتم، و با تبلیغ منطقی و قلبی خود، همه مخالفین را وادار به احترام می کردم، و تو! ای خدای بزرگ! خوب می دانی که این، فقط براساس اعتقاد و ایمان قلبی من بود، و هیچ محرک دیگری جز تو نمی توانست داشته باشد.
خدایا! از آنچه کرده ام اجر نمی خواهم، و به خاطر فداکاری های خود بر تو فخر نمی فروشم، آنچه داشته ام تو داده ای، و آنچه کرده ام تو میسر نموده ای، همه استعدادهای من، همه قدرت های من، همه وجود من زاده اراده تو است، من از خود چیزی ندارم که ارائه دهم، از خود کاری نکرده ام که پاداشی بخواهم.
خدایا! عذر می خواهم از این که، به خود اجازه می دهم که با تو راز و نیاز کنم، عذر می خوهم که ادعاهای زیاد دارم، در مقابل تو اظهار وجود می کنم، درحالی که خوب می دانم وجود من زاییده ارادة من نیست، و بدون خواسته تو هیچ و پوچم.
عجیب آنکه از خود می گویم، منم می زنم، خواهش دارم و آرزو می کنم.
خدایا! تو مرا عشق کردی که در قلب عشاق بسوزم.
تو مرا اشک کردی که در چشم یتیمان بجوشم.
تو مرا آه کردی، که از سینه بیوه زنان و درمندان به آسمان صعود کنم.
تو مرا فریاد کردی، که کلمه حق را هرچه رساتر برابر جباران اعلام نمایم.
تو مرا حجت قراردادی، تا کسی نتواند خود را فریب دهد.
تو مرا مقیاس سنجش قراردادی تا مظهر ارزش های خدایی باشم. تا صدق و اخلاص و عشق و فداکاری را بنمایانم.
تو تاروپود وجود مرا با غم و درد سرشتی، تو مرا به آتش عشق سوختی. تو مرا در طوفان حوادث پرداختی، در کوره درد و غم گداختی، تو مرا در دریای مصیبت و بلا غرق کردی، و در کویر فقر و حرمان و تنهایی سوزاندی.
خدایا! تو به من، پوچی لذات زودگذر را نمودی، ناپایداری روزگار را نشان دادی، لذت مبارزه را چشاندی، ارزش شهادت را آموختی.
خدایا! تو را شکر می کنم که از پوچی ها و ناپایداری ها و خوشی ها و قید و بندها آزادم نمودی، و مرا در طوفان های خطرناک حوادث رها کردی، و در غوغای حیات، در مبارزه با ظلم و کفر، غرقم نمودی و مفهوم واقعی حیات را به من فهماندی، فهمیدم که سعادت حیات، در خوشی و آرامش و آسایش نیست، بلکه در درد و رنج و مصیبت و مبارزه با کفر و ظلم، و بالاخره شهادت است.
خدایا! تو را شکر می کنم که اشک را آفریدی، که عصاره حیات انسان است، آنگاه که در آتش عشق می سوزم، یا در شدت درد می گدازم، یا در شوق زیبایی و ذوق عرفانی آب می شوم، و سروپای وجودم روح می شود، لطف می شود، عشق می شود، سوز می شود، و عصارة وجود بصورت اشک، آب می شود و به عنوان زیباترین محصول حیات، که وجهی به عشق و ذوق دارد، و وجهی دیگر به غم و درد، بر دامان وجود فرو می چکد.
اگر خدای بزرگ از من سندی بطلبد، قلبم را ارائه خواهم داد، و اگر محصول عمرم را بطلبد، اشک را تقدیم خواهم کرد.
خدایا! تو مرا اشک کردی که همچون باران بر نمک زار انسان ببارم، تو مرا فریاد کردی که همچون رعد، در میان طوفان حوادث بغرم.
تو مرا درد و غم کردی، تا هم نشین محرومین و دل شکسته گان باشم، تو مرا عشق کردی تا در قلب های عشاق بسوزم.
تو مرا برق کردی تا در آسمان ظلمت زده بتازم، و سیاهی این شب ظلمانی را بدرم.
تو مرا زهد کردی، که هنگام درد و غم و شکست و فشار و ناراحتی، وجود داشته باشم، و هنگام پیروزی و جشن و تقسیم غنائم، دامن خود برگیرم و در کویر تنهایی با خدای خود تنها بمانم.
غم و درد؛
خدایا! تو را شکر می کنم که غم و دردهای شخصی مرا که کثیف و کشنده بود از من گرفتی، و غم ها و دردهای خدایی دادی، که زیبا و متعال بود.
خدایا! تو تاروپود وجود مرا با غم و درد سرشتی، تو مار به آتش عشق سوختی، در کوره غم گداختی، در طوفان حوادث ساختی و پرداختی، تو مرا در دریای مصیبت و بلا غرق کردی، و در کویر فقر و حرمان و تنهایی سوزاندی.
خدایا! تو را شکر می کنم که مرا سنگ زیرین آسیا کردی، و به من قدرت تحمل دادی که این همه درد و فشار را، که در تصورم نمی گنجید، بر قلب و روحم حمل کنم، از مجالس جشن و شادی بگریزم و به مراکز خطر و بلا و درد و رنج پناه برم.
خدایا! تو را شکر می کن مکه غم را آفریدی، و بندگان مخلص خود را به آتش آن گداختی و مرا از این نعمت بزرگ توانگر کردی.
خدایا! در غم و درد شخصی می سوختم، تو آن چنان در دردها و غم های زجردیدگان و محرومان و دل شکسته گان غرقم کردی، که دردها و غم های شخصی را فراموش کردم. تو مرا با زجر و شکنجه همه محرومین و مظلومین تاریخ آشنا کردی، از این راه تو علی را به من شناساندی، تو مرا با حسین آشنا کردی، تو دردها و غم های زینب را بر دلم گذاشتی، تو مرا با تاریخ درآمیختی، و من خود را در تاریخ فراموش کردم، با ازلیت و ابدیت یکی شدم، و از این نعمت بزرگ، تو را شکر می کنم.
خدایا! تو را شکر می کنم که به من درد دادی و نعمت درک درد عطا فرمودی، تو را شکر می کنم که جانم را به آتش غم سوزاندی، و قلب مجروحم را برای همیشه داغدار کردی، دلم را سوختی و شکستی، تا فقط جایگاه تو باشد.
خدایا! همه چیز بر من ارزانی داشتی و بر همه اش شکر کردم. جسمی سالم و زیبا دادی، پایی قوی و تند و چالاک عطا کردی، بازوانی توانا و پنجه ای هنرمند بخشیدی، فکری عمیق و ذهنی شدید دادی، از تمام موهبات علمی به اعلا درجه برخوردارم کردی، موفقیت های فراوان به من دادی از همه چیز، و از همه زیبایی ها، و از همه کمالات به حد نهایت به من اعطا کردی و بر همه اش شکر می گذارم.
اما ای خدای بزرگ! یک چیز بیش از همه چیز به من ارزانی داشتی که نمی توانم شکرش کنم، و آن درد و غم بود.
درد و غم، از وجود اکسیری ساخت که جز حقیقت چیزی نجوید، جز فداکاری راهی برنگزیند، و جز عشق چیزی از آن ترشح نکند.
خدایا! نمی توانم بر این نعمت تو را شکر کنم ولی به خود جرأت می دهم از تو بخواهم که این اکسیر مقدس را تباه نکنی.
خدایا! تو را شکر می کنم که مرا بی نیاز کردی، تا از هیچ کس و از هیچ چیز انتظاری نداشته باشم.
خدایا! عذر می خواهم از این که در مقابل تو می ایستم و از خود سخن می گویم و خود را چیزی به حساب می آورم که تو را شکر کند و در مقابل تو بایستد و خود را طرف مقابل به حساب آورد!
خدایا! آنچه می گویم از قلبم می جوشد و از روحم لبریز می شود.
خدایا! دل شکسته ام، زجرکشیده ام، ظلم زده ام، از همه چیز ناامید و از بازی سرنوشت مأیوسم، در مقابل آینده ای تیره و مبهم و تاریک قرار گرفته ام، تنها تو را می شناسم، تنها به سوی تو می آیم، تنها با تو راز و نیاز می کنم.
خدایا! دل شکسته ای با تو راز و نیاز می کند، زجرکشیده ای که وارث هزارها سال مصیبت و شکنجه است، ظلم زده ای که تا اعماق استخوان هایش از شدت درد و رنج می سوزد، ناامیدی که در افق سرنوشت، جز ظلم و حرمان و تاریکی نمی بیند، و جز آینده ای مبهم و تاریک سراغ ندارد.
خدایا! هنگامی که غرش رعدآسای من، در بحبوحه حوادث می شد و به کسی نمی رسید، هنگامی که فریاد استغاثه من در میان فحش ها و دروغ ها و تهمت ها ناپدید می شد، تو! ای خدای من!، ناله ضعیف شبانگاه مرا می شنیدی، و بر قلب سوخته ام نور می تافتی و به استثغاثه ام جواب می گفتی.
تو در مواقع خطر مرا تنها نگذاشتی، تو در کویر تنهایی، انیس شب های تار من شدی، تو در ظلمت ناامیدی، دست مرا گرفتی و کمک کردی، در ایامی که هیچ عقل و منطقی قادر به محاسبه و پیش بینی نبود، تو بر دلم الهام کردی و به رضا و توکل مرا مسلح نمودی، . در میان ابرهای ابهام، در مسیر تاریک و مجهول و وحشتناک، مرا هدایت کردی.
خدایا! خسته و دل شکسته ام، مظلوم از ظلم تاریخ، پژمرده از جهل و اجتماع ناتوان در مقابل طوفان حوادث، ناامید در برابر افق مبهم و مجهول، تنها، بی کس، فقیر در کویر سوزان زندگی، محبوس در زندان آهنین حیات.
دل غم‎زده و دردمندم آرزوی آزادی می کند، وروح پژمرده ام خواهش پرواز دارد، تا از این غربت کده سیاه، ردای خود را به وادی عدم بکشاند و از بار هستی برهد، ودر عالم نیستی فقط با خدای خود به وحدت برسد.
ای خدای بزرگ! تو را شکر می کنم که راه شهادت را بر من گشودی، دریچه ای پرافتخار از این دنیای خاکی به سوی آسمان ها باز کردی، و لذت بخش ترین امید حیاتم را دراختیارم گذاشتی، و به امید استخلاص، تحمل همه دردها و غم ها و شکنجه ها را میسر کردی.
به نقل از: http://www.chamran.org

مسابقه

سالها پیش از میلاد در چین باستان شاهزاده ای تصمیم یه ازدواج گرفت با مرد خردمندی مشورت کرد و تصمیم گرفت تمام دختران جوان منطقه را دعوت کند تا دختری سزاوار را انتخاب کند .
وقتی خدمتکار پیر قصر ماجرا را شنید بشدت غمگین شد چون دختر او مخفیانه عاشق شاهزاده بود ، دخترش گفت او هم به آن مهمانی خواهد رفت . مادر گفت : تو شانسی نداری ، نه ثروتمندی و نه خیلی زیبا .
دختر جواب داد : می دانم هرگز مرا انتخاب نمی کند ، اما فرصتی است که دست کم یک بار او را از نزدیک ببینم .
روز موعود فرا رسید و شاهزاده به دختران گفت : به هر یک از شما دانه ای می دهم ، کسی که بتواند در عرض ۶ ماه زیباترین گل را برای من بیاورد ، ملکه آینده چین می شود .
دختر پیرزن هم دانه را گرفت و در گلدانی کاشت .
سه ماه گذشت و هیچ گلی سبز نشد ، دختر با باغبانان بسیاری صحبت کرد و راه گلکاری را به او آموختند ، اما بی نتیجه بود ، گلی نرویید
روز ملاقات فرا رسید ، دختر با گلدان خالی اش منتظر ماند و دیگر دختران هر کدام گل بسیار زیبایی به رنگها و شکلهای مختلف در گلدان های خود داشتند .
لحظه موعود فرا رسید شاهزاده هر کدام از گلدان ها را با دقت بررسی کرد و در پایان اعلام کرد دختر خدمتکار همسر آینده او خواهد بود .
همه اعتراض کردند که شاهزاده کسی را انتخاب کرده که در گلدانش هیچ گلی سبز نشده است . شاهزاده توضیح داد : این دختر تنها کسی است که گلی را به ثمر رسانده که او را سزاوار همسری امپراتور می کند : گل صداقت …
همه دانه هایی که به شما دادم عقیم بودند ، امکان نداشت گلی از آنها سبز شود .

فرشته

کودکی که آماده تولد بود ، نزد خدا رفت و از او پرسید :
« می گویند که شما مرا به زمین می فرستید ؛ اما من به این کوچکی و بدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به آنجا بروم ؟!»
خداوند پاسخ داد :
« از میان تعداد بسیاری از فرشتگان ، من یکی را برای تو در نظر گرفته ام او در انتظار توست و از تو نگهداری خواهد کرد »
اما کودک هنوز مطمئن نبود که می خواهد برود یا نه !!
« اما اینجا در بهشت ، من هیچ کاری جز خندیدن و آواز خواندن ندارم و اینها برای شادی من کافی هستند . »
خداوند لبخند زد :
« فرشته تو برایت آواز خواهد خواند ، و هر روز به تو لبخند خواهد زد . تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود.»
کودک ادامه داد :
« من چطور می توانم بفهمم مردم چه می گویند وقتی زبان آنها را نمی دانم ؟»
خداوند او را نوازش کرد و گفت :
« فرشته تو ، زیباترین و شیرین ترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی »
کودک با ناراحتی گفت :
« وقتی می خواهم با شما صحبت کنم ، چه کنم ؟»
اما خدا برای این سوال او هم پاسخ داشت :
« فرشته ات دستهایت را در کنار هم قرار خواهد داد و به تو یاد می دهد که چگونه دعا کنی »
کودک سرش را برگرداند و پرسید :
« شنیده ام که در زمین انسانهای بدی هم زندگی می کنند . چه کسی از من محافظت خواهد کرد ؟»
فرشته ات از تو محافظت خواهد کرد ، حتی اگر به قیمت جانش تمام شود
کودک با نگرانی ادامه داد :
« اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی توانم شما را ببینم ، ناراحت خواهم بود»
خداوند لبخند زد و گفت :
« فرشته ات همیشه درباره من با تو صحبت خواهد کرد و به تو راه بازگشت نزد کن را خواهد آموخت ؛ گرچه من همیشه در کنار تو خواهم بود »
در آن هنگام بهشت آرام بود اما صدایی از زمین شنیده می شد . کودک می دانست که باید به زودی سفرش را آغاز کند .
او به آرامی یک سوال دیگر از خداوند پرسید :
« خدایا ! اگر من باید همین حالا بروم ، لطفا نام فرشته ام را به من بگویید »
خداوند شانه او را نوازش کرد و پاسخ داد :
« نام فرشته ات اهمیتی ندارد . به راحتی می توانی او را مادر صدا کنی .»

به نقل از: http://www.dastanak.ir/weblog