ناله (رودکی)

به حق نالم ز هجر دوست زارا
سحر گاهان چو بر گلبن هزارا

●
قضا، گر داد من نستاند از تو
ز سوز دل بسوزانم قضا را

●
چو عارض برفروزی می‌بسوزد
چو من پروانه بر گردت هزارا

●
نگنجم در لحد، گر زان که لختی
نشینی بر مزارم سوکوارا

●
جهان اینست وچون اینست تا بود
و همچونین بود اینند، یارا

●
به یک گردش به شاهنشاهی آرد
دهد دیهیم و تاج و گوشوارا

●
توشان زیر زمین فرسوده کردی
زمین داده بریشان بر ز غارا

●
از آن جان تو لختی خون فسرده
سپرده زیر پای اندر سپارا