باغبان و بهار (فریدون مشیری)

بهار می رسد اما ز گل نشانش نیست
نسیم رقص گل آویز گل فشانش نیست
●
دلم به گریه خونین ابر می سوزد
که باغ خنده به گلبرگ ارغوانش نیست
●
چنین بهشت کلاغان و بلبلان خاموش
بهار نیست به باغی که باغبانش نیست
●
چه دل گرفته هوایی چه پا فشرده شبی
که یک ستاره لرزان در آسمانش نیست
●
کبوتری که در این آسمان گشاید بال
دگر امید رسیدن به آشیانش نیست
●
ستاره نیز به تنهاییش گمان نبرد
کسی که همنفسش هست و همزبانش نیست
●
جهان به جان من آنگونه سرد مهری کرد
که در بهار و خزان کار با جهانش نیست
●
ز یک ترانه به خود رنگ جاودان نزند
دلی که چون دل من رنج جاودانش نیست