دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود
●
دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت
باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود
●
هم عفاالله صبا کز تو پیامی می‌داد
ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود
●
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود
●
من سرگشته هم از اهل سلامت بودم
دام راهم شکن طره هندوی تو بود
●
بگشا بند قبا تا بگشاید دل من
که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود
●
به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر
کز جهان می‌شد و در آرزوی روی تو بود
نقش جمال یار را تا که به دل کشیده‌ام
یک سره مهر این و آن از دل خود بریده‌ام
●
هر نظرم که بگذرد جلوه نوری از رخش
بار دگر نکوترش بینم از آن‌چه دیده‌ام
●
عشق مجال کی دهد تا که بگویمی چسان
تیر بلای عشق او بر دل و جان خریده‌ام
●
سوزم و ریزم اشک غم، شمع صفت به پای دل
در طلبش چه خارها بر دل خود خلیده‌ام
●
چاک دل از فراق او می‌زنم و نمی‌زند
بخیه به پاره‌های دل، کز غم او دریده‌ام
●
این دل سنگم آب شد، ز آتش اشتیاق شد
بس که به ناله روز و شب، کوره دل دمیده‌ام
●
شرح نمی‌توان دهم سوزش حال خود به جز
ریزش اشک دیده و خون دل چکیده‌ام
●
حیران تا کی از غمش اشک به دامن آورد
چون دل داغدار خود، هیچ دلی ندیده‌ام
پای دل در کوی عشقت تا بزانو در گل است
همتی دارید با من زانـکه کــاری مشکـل است
●
مـن نـدانم کـین دل دیـوانـه را مقصود چیست
گـو همیشه سـوی سـرگردانی مـن مـایـل است
●
فـیـل مـحمـودی فرو ماند اگــر بـیـنـد بـخواب
بـار سـنگینی کـه ازدرد تو مـا را بـر دل است
●
ای دل آواره اخـــر چـــنــد مــیــگـویـی مـگـو
اندران گویی که پای صدهزاران در گِل است
●
هـمـدمـم آهـسـت مـحـرم غـم در ایـام شـبــاب
وقت عیش ونوجوانی وه چه ناخوش حاصلست
●
خود به خود گویم سخنها چون بگریم زار زار
مـحـرم راز غـریـبـان لابـد اشـک سـائـل است
●
مـحـی بـا ایـن زنـدگـانی گر گمان داری که تو
راه حق رفتی یقین میـدان نـه فکر باطل است
صـدبـار اگــر از دسـت تـوام خون رود از دل
از در چـو درآیــی، هــمـه بیــرون رود از دل
●
لـیـلـی همـه در خـنـده و بـازیـسـت، چـه دانــد
کـز دیــده چـه ها بـر سـر مجـنـون رود از دل
●
گــر قـصـه عـشــق مـن و یــــارم بـنـگـارنـــد
صـد لـیـلـی و مجـنـون همه بیـرون رود از دل
●
گفتی که برون کن غم من از دل و خوش باش
آه؛ ایـن سخـن سخـت، مـرا چـون رود از دل؟
●
در قـتـل مـن ای مـه، بکـش آهستـه کـمـان را
حیـف اسـت کـه پیکـان تـو بیـرون رود از دل
شادی ندارد ، آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم ، نیست عالمی
●
آنان که لذّت دم تیغت چشیده‌اند
بر جای زخم دل ، نپسندند مرهمی
●
راز ستاره از من شب‌زنده‌دار پرس
کز گردش سپهر نیاسوده‌ام دمی
●
دل بسته‌ام چو غنچه به راه نسیم صبح
بو تا که بشکفد گلم از بوی همدمی
●
راهی نرفته‌ام که بپرسم زِ رهروی
رازی نجسته‌ام که بگویم به محرمی
●
صد جو زِ چشم راندم و این خاصیّت نداد
کز هفت بحر فیض ، به خاکم رسد نمی
●
نگذاشت کبر ، وسوسة عقل بلفضول
تا دیو نفس ، سجده برد پیش آدمی
●
احوال آسمان و زمین و بشر مپرس
طفلی و خاک توده‌ای و نقش درهمی
●
در دفتر حیات بشر کس نخوانده است
جز داستان مرگ ، حدیث مسلمی
●
در این حدیث نیز ، حکیمان به گفتگو
افزوده‌اند عقدة مبهم به مبهمی
●
نخوت زِ سر بِنِه که به بازار کبریا
سرمایة دو کون ، نیرزد به درهمی
●
گیرم بهشت گشت مقرّر ، تو را چه سود
کاندر ضمیر تافته داری جهنّمی ؟
●
افراسیاب خون سیاووش می‌خورد
ما بی‌خبر نشسته ، به امیّد رستمی
●
از حدّ خویش پای فزونتر کشی « سنا »
گر دور چرخ ، با تو مدارا کند کمی
هوا هوای بهار است و باده بادهی ناب
به خنده خنده بنوشیم جرعه جرعه شراب
●
در این پیاله ندانم چه ریختی، پیداست
که خوش به جان هم افتادهاند آتش و آب
●
فرشته رویِ من، ای آفتاب صبح بهار
مرا به جامی ازین آب آتشین دریاب!
●
به جام هستی ما، ای شراب عشق بجوش!
به بزم ساده ما، ای چراغ ماه بتاب!
●
گل امید من امشب شکفته در بر من
بیا و یک نفس ای چشم سرنوشت بخواب!
●
مگر نه خاک ره این خرابه باید شد
بیا که کام بگیریم ازین جهان خراب
ای خدا یه کاری کن رفیق آسمون بشیم
بی دروغ و بی ریا ، هر چی می خوای همون بشیم
●
این قدر مهربونی تو آدما کم نباشه
حتی یک پرنده هم شکار آدم نباشه
●
دلامون صاف باشه و دوستی ها صد رنگ نباشه
آدما آدم باشن ، دلاشون ازسنگ نباشه
●
با یه بونه کوچیک ، کینه ها شعله ور نشه
آدمیّت این همه بین ما در بدر نشه
●
ای خدا یه کاری کن ، صمیمی و ساده باشیم
واسه گفتن و شنیدن از تو آماده باشیم
●
فقر و ناداری برای کسی تشویش نیاره
جز به سمت تو کسی دست طلب پیش نیاره
●
هرگز از دونه و آب لونه ای خالی نمونه
سر دیوار کسی جغد ((نداری)) نخونه
●
ای خدا یه کاری کن رفیق آسمون بشیم
بی دروغ و بی ریا هر چی میخوای همون بشیم
ای باد برقع برفکن آن روی آتش‌ناک را
وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را
●
ریزی تو خون برآستان من شویم از اشک روان
که آلوده دیده چون توان آن آستان پاک را
●
زان غمزه عزم کین مکن تاراج عقل و دین مکن
تاراج دین تلقین مکن آن هندوی بی باک را
●
تا شمع حسن افروختی پروانه وارم سوختی
پرده دری آموختی آن امن صد چاک را
●
جانم چو رفت از تن برون و صلم چه کار آید کنون
این زهر بگذشت از فسون ضایع مکن تریاک را
●
گویی بر آمد گاه خواب اندر دل شب آفتاب
آندم کز آه صبح تاب آتش زنم افلاک را
●
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود
یک ذره آتش بس بود صد خرمن خاشاک را