غروب بیابان (هوشنگ ابتهاج)

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری

نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری

●

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد

که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

●

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان

که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری

●

دل من ! چه حیف بودی که چنین زکار ماندی

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

●

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند

دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

●

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

دگر ای امید، خون شو که فرو خلید خاری

●

سحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشته‌ست

تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

●

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟

که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

●

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

●

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم

منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

●

سر بى پناه پیری به کنار گیر و بگذر

که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

●

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری