فرقت احباب (ملک الشعرای بهار)

دعوی چه کنی؟ داعیه‌داران همه رفتند

شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

●

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست

گوید : « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند»

●

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو

کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند

●

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست

کز کاخ هنر نادره‌کاران همه رفتند

●

افسوس که افسانه‌سرایان همه خفتند

اندوه که اندوه‌گساران همه رفتند

●

فریاد که گنجینه‌طرازان معانی

گنجینه نهادند به ماران، همه رفتند

●

یک مرغ گرفتار در این گلشن ویران

تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند

●

خون بار، بهار! از مژه در فرقت احباب

کز پیش تو چون ابر بهاران همه رفتند