نمک (حافظ)

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

حق نگه دار که من می‌روم الله معک

●

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

●

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن

کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

●

گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم

وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

●

بگشا پسته خندان و شکرریزی کن

خلق را از دهن خویش مینداز به شک

●

چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

●

چون بر حافظ خویشش نگذاری باری

ای رقیب از بر او یک دو قدم دورترک