خورشید (حسین منزوی)

شب می‏رسد از راه و شفق سرخ‏ترین است
و آن ابر چنان لکه خونش به جبین است 

●
تا خون که نوشد؟ چه کسی را بفروشد؟
این بار یهودا که شب بازپسین است 

●
پا در ره صبح‏اند شهیدان و در این راه
دژخیم به کین است و کمانش به کمین است 

●
جانبازی و عشق آندو حریفان قدیم‏اند
تا بوده چنین بوده و تا هست، چنین است 

●
ای عاشق خورشید! که در عشق بزرگت
پیراهن خونین تو برهان مبین است 

●
هر چند هنوز آن سوی این ظلمت ظالم
خورشید درخشنده تو، پرده‏نشین است 

●
اما دمد آن صبح به زودی که ببینیم
عالم همه خورشید تو را، زیر نگین است