اگر از دست وجودت
به ستوه آمده باشی
به کجا خواهی رفت؟ ... آسمان، شاید!
و که را خواهی جُست؟ ... آن خدا، شاید!
اگر از شوقِ لذائذ، به زمین برگردی
به دگرباره، تمنّای بدن خواهی گفت!
و اگر سر به هوا گرداندی
دیگر او را نتوانی دیدن
چون که در عمقِ لجنزارِ تَنَت محبوسی!
و به صد بار به شرمندگی و بیزاری ...
... حال، بارِ صد و یک :
و چه زیباتر و بهتر
که همان جا ماندن
و به عشقِ اَزَلی غلطیدن ...
... قطرهای اشک که از شدّتِ لذّت غلطید
و درونت را شست!
بسیار زیبا بود .