دل سپرده (محمدعلی بهمنی )

من زنده بودم اما انگار مرده بودم

از بس که روزها را با شب شمرده بودم

●

یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که

او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم

●

یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم

از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

●

در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد

گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم

●

وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد

کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم