دل آواره(عبدالقادر گیلانی)

پای دل در کوی عشقت تا بزانو در گل است

همتی دارید با من زانـکه کــاری مشکـل است

●

مـن نـدانم کـین دل دیـوانـه را مقصود چیست

گـو همیشه سـوی سـرگردانی مـن مـایـل است

●

فـیـل مـحمـودی فرو ماند اگــر بـیـنـد بـخواب

بـار سـنگینی کـه ازدرد تو مـا را بـر دل است

●

ای دل آواره اخـــر چـــنــد مــیــگـویـی مـگـو

اندران گویی که پای صدهزاران در گِل است

●

هـمـدمـم آهـسـت مـحـرم غـم در ایـام شـبــاب

وقت عیش ونوجوانی وه چه ناخوش حاصلست

●

خود به خود گویم سخنها چون بگریم زار زار

مـحـرم راز غـریـبـان لابـد اشـک سـائـل است

●

مـحـی بـا ایـن زنـدگـانی گر گمان داری که تو

راه حق رفتی یقین میـدان نـه فکر باطل است