غم (جلال‌الدّین همایی)

شادی ندارد ، آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم ، نیست عالمی
●
آنان که لذّت دم تیغت چشیده‌اند
بر جای زخم دل ، نپسندند مرهمی
●
راز ستاره از من شب‌زنده‌دار پرس
کز گردش سپهر نیاسوده‌ام دمی
●
دل بسته‌ام چو غنچه به راه نسیم صبح
بو تا که بشکفد گلم از بوی همدمی
●
راهی نرفته‌ام که بپرسم زِ رهروی
رازی نجسته‌ام که بگویم به محرمی
●
صد جو زِ چشم راندم و این خاصیّت نداد
کز هفت بحر فیض ، به خاکم رسد نمی
●
نگذاشت کبر ، وسوسة عقل بلفضول
تا دیو نفس ، سجده برد پیش آدمی
●
احوال آسمان و زمین و بشر مپرس
طفلی و خاک توده‌ای و نقش درهمی
●
در دفتر حیات بشر کس نخوانده است
جز داستان مرگ ، حدیث مسلمی
●
در این حدیث نیز ، حکیمان به گفتگو
افزوده‌اند عقدة مبهم به مبهمی
●
نخوت زِ سر بِنِه که به بازار کبریا
سرمایة دو کون ، نیرزد به درهمی
●
گیرم بهشت گشت مقرّر ، تو را چه سود
کاندر ضمیر تافته داری جهنّمی ؟
●
افراسیاب خون سیاووش می‌خورد
ما بی‌خبر نشسته ، به امیّد رستمی
●
از حدّ خویش پای فزونتر کشی « سنا »
گر دور چرخ ، با تو مدارا کند کمی