تو (فروغی بسطامی)

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

آه ازین راه که باریکتر از موی تو بود

●

رهرو عشق ازین مرحله آگاهی داشت

که ره قافلۀ دیر و حرم سوی تو بود

●

گر نهادیم قدم بر سر شاهان شاید

که سر همت ما بر سر زانوی تو بود

●

پیش از آن دم که شود آدم خاکی ایجاد

بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود

●

پنجۀ چرخ ز سر پنجۀ من عاجز شد

که توانانیم از قوت بازوی تو بود

●

زان شکستم به هم آئینه خود بینی را

که نگاهم همه در آینۀ روی تو بود

●

پیر پیمانه کشان شاهد من بود مدام

که همه مستیم از نرگس جادوی تو بود

●

تا مرا عشق تو انداخت ز پا دانستم

که قیامت مثل از قامت دلجوی تو بود

●

ماه نو خاسته از گوشه گردون سر زد

که خجالت زدۀ گوشۀ ابروی تو بود

●

نفس خرم جبریل و دم باد مسیح

همه از معجزۀ لعل سخنگوی تو بود

●

مهربانی کسی از دور فلک هیچ ندید

زانکه هم صورت و هم سیرت و هم خوی تو بود

●

هیچ کس آب ز سرچشمۀ مقصود نخورد

مگر آن تشنه که جایش به لب جوی تو بود

●

دوش با ماه فروزنده فروغی می گفت

کافتاب آیتی از طلعت نیکوی تو بود