گفتگوی خدا و مادر موسی (پروین اعتصامی)

مادر موسی چو موسی را به نیل

در فکند از گفته رب جلیل

●

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کی فرزند خرد بی گناه

●

گر فراموشت کند لطف خدای

چون رهی زین کشتی بی ناخدای

●

گر نیارد ایزد پاکت به یاد

آب، خاکت را دهد ناگه به باد

●

وحی امد کین چه فکر با طل است

رهرو ما اینک اندر منزل است

●

پرده شک را بر انداز از میان

تا ببینی سود کردی یا زیان

●

ما گرفتیم آنچه را انداختی

دست حق را دیدی و نشناختی؟

●

در تو تنها عشق و مهر مادریست

شیوه ما عدل و بنده پروریست

●

نیست بازی کار حق، خود را مباز

آنچه بردیم از تو باز آریم باز

●

سطح آب از گاهوارش خوشتر است

دایه اش سیلاب و موجش مادر است

●

رودها از خود نه طغیان می کنند

آنچه می گوییم ما، آن می کنند

●

ما، به دریا حکم طوفان می دهیم

ما به سیل و موج فرمان می دهیم

●

نسبت نسیان به ذات حق مده

بار کفر است این به دوش خود منه

●

به که بر گردی ، به ما بسپاریش

کی تو از ما دوست تر می داریش

●

نقش هستس نقشی از ایوان ماست

خاک و باد و آب سر گردان ماست

●

قطره ای کز جویباری می رود

از پی انجام کاری می رود

●

ما بسی گم گشته باز آورده ایم

ما بسی بی توشه را پرورده ایم

میهمان ماست هر کس بی نواست

آشنا با ماست چون بی آشناست

●

ما بخوانیم ار چه ما را رد کنند

عیب پوشیها کنیم ار بد کنند

●

سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت

ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت

●

کشتی ای ز آسیب موجی هو لناک

رفت وقتی سوی غرقاب هلاک

●

بندها را تار و پود از هم گسیخت

موج از هر جا که راهی یافت ریخت

●

هرچه بود از مال و مردم را ببرد

زان گروه رفته طفلی ماند خرد

●

طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت

بحر را چون دامن مادر گرفت

●

موجش اول وهله چون  طومار کرد

تند باد، اندیشه پیکار کرد

●

بحر را گفتم دگر طوفان مکن

این بنای شوق را ویران مکن

●

در میان مستمندان فرق نیست

این غریق خرد بهر غرق نیست

●

صخره را گفتم مکن با او ستیز

قطره را گفتم ، بدان جانب مریز

●

امر دادم باد را ،کان شیر خوار

گیرد از دریا ، گذارد در کنار

●

سنگ را گفتم به زیرش نرم شو

برف را گفتم که آب گرم شو

●

صبح را گفتم به رویش خنده کن

نور را گفتم دلش را زنده کن

●

لاله را گفتم که نزدیکش به روی

ژاله را گفتم که رخسارش بشوی

●

خار را گفتم که خلخالش مکن

مار را گفتم که طفلک را مزن

●

رنج را گفتم که صبرش اندک است

اشک را گفتم مکاهش کودک است

●

گرگ را گفتم تن خردش مدر

دزد را گفتم گلوبندش مبر

●

بخت را گفتم جهان داریش ده

هوش را گفتم که هوشیاریش ده

●

تیرگیها را نمودم روشنی

ترس ها را جمله کردم ایمنی

●

ایمنی دیدند و نا ایمن شدند

دوستی کردم مرا دشمن شدند

●

کا رها کردند اما پست و زشت

ساختند آیینه ها اما ز خشت

●

تا که خود بشناختند از راه، جاه

چاهها کندند مردم را به راه

●

روشنیها خواستند اما ز دود

قصر ها افراشتند اما به رود

●

قصه ها گفتند بی اصل و اساس

دزدها بگماشتند از بهر پاس

●

جامها لبریز کردند از فساد

رشته ها رشتند در دوک عناد

●

درس ها خواندند اما درس عار

اسبها راندند اما بی فسار

●

دیو ها کردند و دربان و وکیل

در چه محضر محضر حی جلیل

●

وا رهاندیم آ ن غریق بی نوا

تا رهید از مرگ شد صید هوا

●

آخر آن نور تجلی دود شد

آن یتیم بی گنه نمرود شد

●

رزمجویی کرد با چون من کسی

خواست یاری از عقاب و کرکسی

●

برق عجب، آتش یسی افروخته

وز شراری خانمانها سوخته

●

خواست تا لاف خداوندی زند

برج و باروی خدا را بشکند

●

رای بد زد گشت پست و تیره رای

سر کشی کرد و فکندیمش ز پای

●

ما که دشمن را چنین می پروریم

دوستان را از نظر چون می بریم

●

آنکه با نمرود این احسان کند

ظلم کی با موسی عمران کند

●

این سخن پروین نه از روی هواست

هر کجا نوریست ، ز انوار خداست